چالش های آزادی اجتماعات در سیستم حقوقی ایران در پرتو نظام بین المللی حقوق بشر

آزادی اجتماعات از جمله آزادی های اساسی بشری و حقی طبیعی است که به هر فرد این توانایی را می‎دهد تا در تعیین سرنوشت سیاسی و اجتماعی جامعه خویش مؤثر باشد و بتواند مطالبات و سخنان خود را با سایر افراد در اجتماعات به گوش زمامداران برساند. لذا یکی از جلوه های بارز مشارکت همگانی، تجمعات افراد است که مردم از طریق آن به صورت مدنی و مسالمت آمیز، خواسته ها، مطالبات و اعتراضات خود را بیان می کنند. این حق ـ آزادی از جمله آزادی هایی است که به عنوان حق طبیعی مورد شناسایی بین المللی قرار گرفته است. با توجه به اینکه این آزادی نقش اساسی و مهمی در برآورده ساختن دیگر حقوق و آزادی های بشری بالاخص آزادی های سیاسی مانند حق تعیین سرنوشت سیاسی، آزادی بیان، آزادی تشکیلات، انتخابات آزاد و حق رأی دارد، می توان آن را یکی از حق های بنیادین افراد به شمار آورد. با درنظرداشتن این واقعیت که بسیاری از حق ها و آزادی ها مطلق نبوده و دارای محدودیت هایی در جامعه هستند، آزادی اجتماعات نیز با محدودیت هایی از جمله مسالمت آمیزبودن روبه روست. همچنین اطلاع دادن جهت برگزاری اجتماعات یا اخذ مجوز از دیگر چالش ها و موانعی است که در این آزادی برای افراد متصور است. از سوی دیگر در این مقاله، آزادی اجتماعات در حقوق ایران مورد بررسی قرار گرفته و به طور ویژه به چالش های تحقق این آزادی در حقوق ایران از جمله مسالمت آمیزبودن، مخل نبودن به مبانی اسلام، عملکرد نهادهای ذی ربط و اخذ مجوز، با توجه به موازین بین المللی پرداخته خواهد شد.